Deniz Seki: Bir ipte iki cambaz oynamaz

Fotoğraf: Emre YUNUSOĞLU

◊ Daha evvel duymuş muydunuz, ne hissettiniz şarkıyı dinleyince?

– Hiç dinlemediğim bir müzikmiş “Cambaz”. Herkes cambaz dediğinde “Cambaz ip üstünde oynuyor” zannediyor. Halbuki bu, “Sen cambazsın, ben cambaz, aşkta cambazlık olmaz” diyen müzik. Bir gece yarısı eski menajerim Ebru Sezgin’den geldi bana. Çok beni anlatan, cıvıl cıvıl bir müzik. Herkesin yaptığından farklı bir şey yapmak istiyordum. Kendim bir müzik yazmıştım, onunla çıkacaktım lakin bu öteki bir şey. Tam bir yaz modülü. İnsanları motive edecek bir şey istedim, tak diye önüme düştü. Ben Ebru buldu zannettim, halbuki o senmişsin!

◊ Sizi de tanımıyordum fakat “Bu şarkıyı kesinlikle Deniz Seki’den dinlemeliyiz” diye düşündüm. Size bir türlü ulaştıramadım. Ortadan 1 sene geçti, bir gün şarkıyı Ebru’ya dinletirken “Biliyor musun aslında şarkıyı Deniz okumalı” diye bahsedince, “Aa dur ben yollayayım” dedi… Büsbütün gecikmiş bir tesadüf.

– Mürüvvet Kekilli isminde bir bayan söylemiş vaktiyle. Çok farklı bir portre. Murat Kekilli de yeğeniymiş. Müziğe birinci yansılar de harika. Herkes şıkır şıkır oynuyor. Klibi de çok hoş oldu, tam karnaval. Klip sırasında şarkıyı bilmem kaç yüz sefer dinledik, herkes dinledikçe daha çok sevdi. 14 Temmuz’da çıkıyor.

BAĞIRMAK, MÜZİK SÖYLEMEK DEĞİL

◊ Kenan Doğulu’dan Zuhal Olcay’a birçok isme vokal yaptınız, Yıldız Tilbe’den müzik aldınız, Gülben Ergen’e müzik verdiniz. Bütün bu isimler içinde müzikal bir ruh kardeşiniz var mı?

– O denli bir şey hissetmedim lakin her birini kendime çok yakın buldum. Hepimizin kendine has müzikal seyahatleri, ruh halleri, yazı lisanları var. Yıldız Tilbe deyince akan sular durur, çok değerli bir müellif. Mesela bana verdiği “Kop Gel Günahlarından”… Herkes ben yazdım sanıyor.

◊ Hayatınızda çok memnun hatırladığınız, dönüp tekrar yaşamak istediğiniz bir periyot
var mı?

– Yarışta (Pop Show 95) birinci olduğum gün. Hiç unutamam. Bütün hayatımın en hoş günüydü. 1995, Bostancı Şov Merkezi. Nasıl kazık bir jüri! Sezen Aksu, Tarkan, Ajda Pekkan…

◊ Müzikal seyahatinizde neredesiniz? Siz biraz daha jazzy jazzy, nasıl desem Ajda Ajda başlayıp sonra bir devir daha alaturka, arabesk…

– (Sözü kesiyor) Ben aslında Anglosakson tarafımı daha çok
seviyorum. Pop seviyorum, caz, Latin seviyorum. Fakat yazdıklarımdan ister istemez arabesk, hüzünlü müzikler da çıktı. Hepimizin içinde bir kesim arabesk yok mu sence? Var. Çok bağırarak müzik söylemeyi sevmiyorum. Müzik nüans demek. Sakin, hoş, “cool” lakin sevinçli. Bu türlü müzikler beni benden alıyor. Kimsenin kulaklarını yırtmayacağı… Bağırmak müzik söylemek değil.

HEPİMİZ MADDİ İMKÂNSIZLIKLAR YAŞADIK

◊ Pandemi, sarsıntı, seller, orman yangınları… Bir sanatçı nasıl yaşıyor bütün bu halleri?

– Ay ay ay ayy… Hiç sorma, çok güç bir periyottu. Kendimden vazgeçtim. İçime kapandım, elimden ne geliyorsa yapmaya çalıştım… Hepimiz maddi imkânsızlıklar yaşadık, müzisyen arkadaşlarımdan enstrümanlarını satanlar… Onlara mı üzüleyim, bir sürü insan öldü onlara mı üzüleyim… Gerisinden da zelzele…

◊ Siz de yakalandınız koronaya.

– Bir defa yakalandım. Ve dört aşıyla yakalandım, çok önemli ve ağır atlattım. Keşke aşı olmasaydım diyorum artık. Bak vallahi billahi.

KENDİNİ AYNADA HOŞ GÖRÜYORSAN BANA NE?

◊ Meslektaşlarınızın sahne kostümleri çok eleştiriliyor, bu tenkitlere tekrar meslektaşlarınız da katılıyor. Ne düşünüyorsunuz bu bahiste?

– Bana çok saçma geliyor. Kim, nasıl hissediyorsa, kendini neyle düzgün hissediyorsa onu giysin kardeşim. Ne eleştiriyorsun? Herkesin rengi muhakkak, taşıyabileceği şey muhakkak; kimi taşıyamayanlar da giyiyor lakin o da onun tercihi. Kendini aynada hoş görüyorsan bana ne? Beni de eleştirmesin lakin. Ben onu beğenmişimdir, onu istemişimdir. Mesela şimdiki modum, artık çok “casual” (gündelik) çıkmak istiyorum sahneye. Cicili bicili, taşlı tuşlu, payetli pullu şeyler değil de ayağımda spor ayakkabılar, daha maskulen kıyafetler, o denli çıkmak istiyorum. Ve bunu yapacağım, zira o vakit performansım daha çok artıyor.

◊ Neden?

– Öbür türlü topuklu ayakkabıların üzerinde huzursuz duruyorum. Çıktığınız her sahnenin altındaki platform öteki olduğu için güvenemiyorum. Başıma birkaç kaza geldi. Yalnızca benim değil, birçok meslektaşımın. Altını boş bırakıyorlar sahnenin, çöken oluyor, kayan oluyor, led’i görmüyorsun, ışıklar gözünü alıyor… Hepimiz bu türlü meslek kazaları yaşadık. O yüzden rahat olursam ohh, oradan oraya hoplaya zıplaya saatlerce sahnede kalabilirim.

AĞLAMA KOTAM DOLDU BENİM ARTIK

◊ Sahnede en çok hangi dekoltenize güvenirsiniz? Göğüs mü, bacak mı?

– Bacak! E lakabım Bayan Bacak… Bir çorap firmasından artık bir reklam falan gelsin, değil mi? (Gülüyor) Bir de benim gözlük takıntım var ve yüzüme her gözlük yakışıyor. Buradan duyurmuş olalım, “secret”ımızı yapalım. (Gülüyor)

◊ İki lafınızdan biri, “Aşk kadınıyım”. Pekala aşktan yana dolu mu heybeniz?

– İzole yaşadığım bir alakam var. Kendi içimizde. Ancak aşka inancım yok. Artık aşk denen bir şey kalmadı. Sevgiye, hürmete inancım var yalnızca.

◊ Ne o yani, alışkanlık mı oluyor
o vakit?

– Dostluk, arkadaşlık. Sohbet edebilmek, gülebilmek, eğlenmek. Zira ağlama kotam doldu benim artık. Ben zati çok eğlenceli ve bıcır bıcır biriyim. 

◊ Bir ipte iki cambaz oynar mı?

– Hayırrr! (Kahkaha) Oynayamaz, mümkün değil. Herkes oynamaya çalışıyor ancak… Ne demek istediğimi anladın. Bir ipte yalnızca bir cambaz oynar. Bizim şarkımızdaki üzere “Sen cambazsın, ben cambaz” olmuyor yani.

Aileden eksikler oluncabayramın tadı olmuyor

◊ Bayram insanı mısınız? Hatırladığınız en eski bayram hangisi?

– Hiç bayram insanı değilim. Aileden eksikler olunca bayramın tadı olmuyor. Babam yok. 52 yaşında öldü, ben o vakit 24 yaşındaydım. Annem hasta. Bayram bana bayram üzere gelmiyor. Bir de bütün meslektaşlarımız için öyledir, bizim çalışma günlerimiz onlar, iş günlerimiz. Herkese özel olan günler bizim sahne telaşında olduğumuz vakitler. Kurban Bayramı da bu türlü, Şeker Bayramı da, yılbaşı da. Natürel ki âdetlerimize nazaran halam, amcalarım, dayım, teyzem… Bir telefon konuşması, becerebilirsem bir ziyaret oluyor lakin onun dışında bayram üzere değil yani. Bu türlü artık. O eski tatlar kalmadı. Tekrar de herkesin bayramını en içten dileklerimle tebrik ediyorum ve Allah herkese akıl fikir versin diyorum. Zira her şey çok karışık. Gençlere çok üzülüyorum. Evvelden “Ah keşke genç olsaydım, keşke şu yaşıma dönseydim” derdik; artık artık hiç o denli şeyler demiyorum. Lakin hepsine çok güveniyorum, şahane bir kuşak geliyor. Zekiler ve hepsi empati dolular.

◊ Tatil planları var mı, yazın ne yapacaksınız?

– Yazın beni meczup üzere maraton bekliyor. Turnemiz başlıyor. Gaziantep, Diyarbakır, Bodrum, Urla, Yalova, Kuşadası, Çeşme, Çanakkale, İstanbul… Kocaman bir turne. Temmuzda hiç tatil yapamayacağım ancak ağustosta 1 haftalık olsa bile bir es vereceğim.

◊ Nereyi seviyorsunuz?

– Enteresan gelecek sana lakin Şirince’yi seviyorum.

◊ Hani şu kıyametçilerin toplaştığı yer değil mi orası?

– Evet, İzmir-Selçuk. Çok dinleniyorum orada. Urla’yı çok bilmiyorum. Orayı da biraz daha öğrenmek istiyorum. Bir defa gittim hayatımda. Bu sene 7’sinde gideceğim. Konser için. Onu bir merak ediyorum. Bodrum’u sevmeyen yok zati. Alaçatı’ya bayılıyorum. Fakat Sevecence öteki bir yer ya. Kesinlikle gitmelisin. Diğer bir yer. Başım dönüyor oksijenden.

Yahu kardeşim photoshop’suz fotoğraf yok artık

◊ Tekrar fıstık üzere olmuşsunuz. Fakat daima fıstık üzere olup sonra tekrar kilo alıyorsunuz. Sibel Can sendromu mu, nedir bu?

– Yok! (Yine kahkaha) Ben bir ameliyat geçirdim. Neyse geçti, bitti. O devir biraz kilo aldım. Annemin hastalığı da sarstı beni. Ancak artık artık yeni bir Deniz doğuyor. Bu, ikinci doğumum üzere düşünüyorum. Meslek hayatımda da.

◊ Ne üzere?

– Çok sıkılmıştım bu meslekten Savaş. Diyordum ki; “Trilyonlarım olsa, trilyarlarım olsa bir dakika
durmam”… Ben o denli çok toprağa yatırım yapan biri de değilim. Her şeyin süreksiz, emanet olduğunu bildiğim için. Buna ruhlarımız da dâhil. Aslında yapmak gerekiyor. Çalışıyorum lakin çok dağıtıyorum. Yedireyim, içireyim, herkes benden para kazansın, o yüzden takımım kalabalık… Pandemide hepimiz cepten yedik, artık toparlanıyoruz.

◊ Instagram’da 1 milyon takipçiniz var. Şu çok konuşulan photoshop probleminiz… En son Hadise zannettik sizi…

– Ay yeniden geldi! Yahu kardeşim photoshop’suz fotoğraf yok artık dünyada. Herkes yapıyor. Konutta oturan bayan da yapıyor. Doğal ki dozunu kaçırırsan sakil duruyor. 

◊ (Baktım, kızıyor, sesi tizleşiyor, inadına uzatıyorum) “Ben ucunu kaçırmıyorum” diyorsunuz yani…

– Ucunu kaçırmıyorum. Esasen ben yapmıyorum photoshop’u.

◊ Kim yapıyor?

– Fotoğrafçım yapıyor, asistanım yapıyor.

◊ E demiyor musunuz “Bu da fazla kaçtı” diye?

– Hayır! Pek de beğeniyorum. Kendimi beğeniyorum, bu kadar kolay. Suyunu çıkarmıyoruz işin yani!

Yengeç’in önde gideniyim

◊ 1 Temmuz Kabotaj Bayramı’nda doğmuşsunuz. O yüzden isminiz Deniz. Yengeç burcunun özelliklerini taşıyor musunuz?

– Ful. Fulün fulü! (Kahkaha atıyor) Çok seviyorum burcumu lakin bazen “Bu kadar da sulu göz olunmaz ki kardeşim” diyorum. Yükselenim Başak. Nizam kadınıyım ben. Konfor, nizam… Gittiğim küçücük bir yeri bile kendime nazaran uydururum ve renklendiririm, çiçeklendiririm. Yengeç’in önde gideniyim yani.

◊ Bir yandan şöhret, yetenek, para, aşk… Öbür yandan acı olaylar… Dönüp bahtınıza baktığınızda
şanslı bir insan mısınız, şanssız biri mi?

– Çok şanslı bir beşerim. Neden biliyor musun? Zira herkesin hobisi olan müzik, benim mesleğim. Bileğimde kocaman altın bileziğimle doğdum. Ve ruhumda Yaradan’dan akan çok hoş bir güç var. Bundan daha büyük bir talih olabilir mi? Yaşama her şey dahil. Hastalık da sıhhat da, üzülmek de sevinmek de, para da parasızlık da. İnsan olmak bu türlü bir şey esasen, her şeyi yaşıyorsun.

◊ En sık kullandığınız atasözü hangisi?

– Aaa güç soru. Dur bakayım, galiba “Gözüne yaş, ayağına taş değmesin”… Sevdiğim beşerler için kullanırım. Oldu mu bu? Bir de şu anın en hoş atasözü “Damlaya damlaya göl olur”. Bence bu şartlarda söylenebilecek en hoş laf.

◊ Röportajdan evvel sizi tanıyan kiminle konuşsam “Dostlarına çok vefalıdır” lafını duydum. Pekala siz yanlışsız insanları dost seçebildiniz mi?

– Dost bildiğim ancak dost olmayan şahıslar, yanıldığım çok oldu hayatımda. Lakin onların hepsini süzgeçten geçirdim. Artık çok az, bir avuç kadar beşerim var. Doğrusu da bu.