Hatay’da 200 kilogram ağırlığındaki kadın üç büyük depreme de evinde yakalandı

Hatay’da yaşayan 200 kilogram tartısındaki Aliye Atahan, çok kiloları nedeniyle konutunda yakalandığı üç büyük zelzelenin akabinde çadır kente getirildi.

Kahramanmaraş merkezli 6 Şubat’taki 7,7 ve 7,6 büyüklüklerindeki sarsıntılar sırasında eşi ve iki çocuğuyla konutunda bulunan 55 yaşındaki Atahan, obezite nedeniyle yürümekte çok zorlandığı için dışarı çıkamadı.

Merkez üssü Hatay’ın Defne ilçesi olan 20 Şubat’taki 6,4 büyüklüğündeki zelzeleye de ailesiyle tek katlı meskeninde yakalanan bayan, önlem emeliyle jandarma ve yetkililerce konuttan alınıp çadır kente yerleştirildi.

Aliye Atahan, AA muhabirine, bacaklarının çok ağrıdığını ve yürüyemediğini, tuvalete gitmekte zorlandığını söyledi.

Çadır kentte şahsî muhtaçlıklarını karşılamakta zahmet çektiğini belirten Atahan, şöyle devam etti:

“Buraya geldim, tuvalet için konutumda kalıyordum, ölsem de tuvaletim vardı. Alafranga tuvaletim vardı konutta özel olarak, onu kullanıyordum lakin dışarı çıkıp çadıra geldim, tuvaletimi yapamıyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum. Ayaklarım o kadar şişmiş ki artık ayakta bile duramıyorum. Zelzeleden evvel biraz yürüyordum, tuvalet gereksinimimi gideriyordum lakin artık hiçbir şey yapamıyorum. Kalkamıyorum. Sağ olsunlar çocuklarım, kocam ayağa kaldırıyor beni.”

Atahan, zayıflamak için ameliyat olmaya karar verdiğini fakat tabiplerin anesteziyi riskli görmelerinden ötürü bunun gerçekleşmediğini lisana getirdi.

Hayatının kolaylaştırılması için yardım isteyen Atahan, “Belden aşağı halim belirli, ayaklarım şişmiş, yürüyemiyorum. Artık dayanamıyorum. Büyüklerime sesleniyorum, bize yardımcı olsunlar. Ellerinden ne geliyorsa yapmalarını istiyorum. Dayanamıyorum. Endişeden yemek yiyemiyorum. Her yerde tuvalet var ancak giremiyorum, duş alamıyorum. Kendime özel bir tuvalet istiyorum.” diye konuştu.

“Çadıra getirirsek muhtaçlıklarını nasıl gideririz diye düşündük”

Kızı Çağla Atahan da zelzele gecesi babasıyla bir arada annesini muhafazaya çalıştıklarını anlattı.

Sarsıntının şiddetiyle düşen annesini kaldırmaya çalışırken daima birlikte düştüklerini aktaran Atahan, şunları tabir etti:

“Annemin durumu belirli. Çadıra getirirsek gereksinimlerini nasıl gideririz diye düşündük. Bu nedenle hiçbir formda annemi çadıra getirmeyi düşünmedik. Birinci iki sarsıntıda hiçbir halde dışarı çıkmadık, meskenin önüne bile çıkamadık. Zira önümüzde büyük bir bina vardı. Yağmur çok fazla yağıyordu, anneme terliğini bile giydiremedim. Ayağı şiş ve terlikler bile olmuyor, annemi dışarıya çıkarmak benim için daha çok tehlikeliydi. İki büyük sarsıntıda de meskenin içindeydik, meskene sığındık. Çökerse hiç değilse kartonpiyer çöker diye düşündük, annemin başını korursak bizim için kafiydi.”

Çağla Atahan, üçüncü büyük sarsıntının daha berbat olduğunu lisana getirerek şunları kaydetti:

“Çünkü soba yanıyordu, üşümüştük artık sobayı yaktık. Annem üşüdüğü için sobanın ardında oturuyordu. Bir anda sarsılmaya başladık, annem için korktuk. Ben ve kardeşlerim sobayı tutmaya çalıştık. Ellerim, kardeşlerimin ayakları yandı. Mesken yanacak kaygısıyla jandarma içeri girdi ve annemi kaldırıp dışarı çıkarmaya çalıştılar. Biz de mesken yanmasın diye su dökmeye çalıştık. Annem kolay kolay otomobillere binemez. Ayakları birbirine yapışmıyor, otomobile binmesi bile çok külfetli. Can havliyle annem ayaklarını sıkıştıra sıkıştıra otomobile bindi ve jandarma bizi oradan uzaklaştırdı.”