Nuri Bilge Ceylan’ın filminde oynamak ayrıcalık

◊ Hepiniz olağanüstü oynadınız, sinemanın duygusu izleyiciye aktı. Nuri Bilge Ceylan sinemamızın ikonu, onunla çalışmak nasıl bir deneyimdi?

– Fazilet Şenocak: Büyük bir talih alışılmış ki… Ben Nuri Bilge Ceylan’ın sadık bir izleyicisiyim, onunla çalışmak bir ders üzere… Birçok sinemasının hem kamera önünü hem de kamera gerisini izledim. Anadilimde bu türlü bir direktörün sinemasını izlemek çok büyük bir baht. Rusça Dostoyevski okumak üzere bir şey. Sinemasında oynamaksa bir ayrıcalıktı. Oynamadığım sahnelerde nasıl yönettiğini izlediğim oldu. Çok büyük bir talihti.

◊ Birinci kamera deneyiminizde bu projenin kesimi olmak nasıldı? Bu birinci heyecanı anlatır mısınız?

– Ece Bağcı: Nuri Bilge Hoca’nın sinemalarını ve şahsî olarak duruşunu çok beğeniyorum. Bu türlü bir sinemayla başlayabilmek benim için muhteşem bir tecrübe oldu. Hoca ile çekim, onunla çalışma süreci okul üzereydi. Yalnızca benim için değil, hepimiz için okul üzereydi. Çok şey öğrendim, bana çok şey kattı. Sonucu da gördük. O yüzden Bilge Hoca ile çalışabilme fırsatı bulduğum için çok memnunum.

FİLMİ İZLEDİKTEN SONRA GÖZYAŞLARIMI TUTAMADIM

◊ Bu projeye nasıl dahil oldunuz? Seçmelere girdiniz mi yoksa rol direkt size mi geldi?

– Ece Bağcı: Açıkçası, sürpriz oldu… Temelinde ben mesleğime baleyle başladım sonra oyunculuğa yöneldim. Bir ajansa kayıtlıydım, oradan bu türlü bir audition (seçme) geldi. Hem Ayla hem de Sevim rolü için audition yolladım. Sevim rolü oldu… Benim için değişik olan şey çekimlere başladığımızda birinci sahne; benim role seçilmek için audition yolladığım sahneydi. Seçmelere yolladıktan sonra bir de gerçek halini orada çekmek büsbütün farklı oldu. Çok değişik hissettirdi ve beni o kadar etkiledi ki en çok ona şaşırdım. O birinci sahneden sonra bilhassa karakterim için sinemada bir devamlılık oluştu. Bu yüzden birinci çekim anı benim için çok değerli bir yerde duruyor, zira sinemaya seçildiğimle birebirdi.

◊ Cannes üzere dünyanın en büyük şenliklerinden birinde izledik sineması. Ben de sinemanın prömiyerindeydim. Sinemanın sonunda gözyaşlarına hâkim olamadın. Fransa’da o salonda neler hissettiniz anlatır mısınız? Nasıldı Cannes’da olmak?

– Ece Bağcı: Çok memnunluk verici. Sineması biz de birinci kere seyrettik. Nasıl bir şey göreceğiz bilmiyordum. Bir anda sinemanın sonuna gelince bütün her şey gözümün önünden aktı geçti, kendimi tutamadım ve ağlamaya başladım. Ağlarken de kameraya yakalandım.

UZUN VAKİT SONRA BİR LÜTUF ÜZERE OLDU

◊ Musab Beyefendi sizin de hislerinizi alabilir miyim? Cannes’da olmak nasıldı?

Musab Ekici: Bütün dünyanın bildiği milletlerarası bir şenlikte olmak çok hoş bir his. Hem çok güzel bir ayrıcalık hem de hayatın verdiği bir lütuf üzere.

◊ Pekala, Nuri Bilge Ceylan’la çalışmak nasıl bir histi?

Musab Ekici: Hocayla çalışmak çok aşina olduğum ve beklediğim bir şeydi. Zira bu türlü doğal oynamak ve performansı doğal bir yerden almak konusunda yatkınlığım var. Hem seyirci olarak hem de oyuncu olarak hoşuma giden ve sevdiğim bir usul. Hocanın sinemasını takip eden ve bu üslubu seven biri olarak bu türlü bir sinemanın içinde olmak da oynamak da çok hoşuma giden bir şeydi. Bu usul sinemayı da seviyorum. Bu sinemada lisan, üslup her şey bir kavuşma üzereydi benim için. Uzun bir vakit sonra gelen lütuf üzere…

YALNIZ HİSSEDİNCE, KENDİMİ O ÇEŞME BAŞINDA HAYAL EDİYORUM

◊ Sinemanın çekimlerinin birçok Erzurum’da yapıldı, kaideler ve iklim zorlayıcıydı… Sette yaşadığınız unutamadığınız bir anı var mı?

– Musab Ekici: O sıkışmışlık duygusu, sinemanın de anlatmak istediği şey karın içinde çok barizleşti. İstanbul’dan Erzurum’a otomobille gittim, üç gün sürdü seyahatim. Ve gitgide baharın içinden yavaş yavaş bir kapalılık hissine ve o sıkışmışlığın içine çekildim. Oyuncu olarak teslim olmaya, onun içinde kaybolmaya, onun içinde sarhoş olmaya ve oynamaya gidiyordum. Bu beni kapatan bir şey değil de tam bilakis bana ahenk ve coşku veren bir histi. Hoşuma giden de bir şeydi. Anıya gelirsem çok keyif aldığım bir çeşme başı sahnesi var.

◊ Evet hakikaten çok hoş bir sahneydi.

– Musab Ekici:

O sahne benim için çok güzeldi… Hava çok soğuktu, sabah 5’ti ve tahminimce hava eksi 13 derecelerdeydi. O soğukta artık elimi bile hissetmediğim bir yerdeydim… Lakin bütün bunlara karşın sinemanın ve kıssanın duygusu o kadar ağırdı ki ne rüzgâr ne soğuk bana tesirli oluyordu. Tam tersine o beyazlık hoşuma gitmeye başladı. Hatta sizinle bir şey daha paylaşayım bazen çok canımı sıkan bir şey olduğunda bir köşeye çekilip yalnızlaştığımda kendimi o çeşme başı sahnesinde hayal ediyorum. Keyfim yerine geliyor. Bu türlü hoş anılar bıraktı sinema bende. Hissini da bıraktı.

 Filme başlarken çok huzursuz ve korkak oluyorum

◊ Filmin senaryosu da çok güçlü. Herhalde sinemaya hazırlanırken sayfalarca diyalog okudunuz. Bu derece diyaloğa yönelik bir senaryoya hazırlanma yolunuz nasıl oldu?

– Musab Ekici: Benim için bir yol yok. Ne yaptığımı bilmiyorum birden fazla vakit. Başlarken çok huzursuz ve korkarak başlıyorum sonra bir halde disipline oluyorum. Sabah kalk, senaryoyu oku, sonraki gün bir kez daha oku derken gün gün kıssa belirginleşmeye başlıyor. Senaryonun hoşuma giden yanları ile açıkları ortasında istikrar kuruyorum, bazen de kendimden bir şeyler katmaya çalışıyorum. Bir müddet sonra konsantre oluyorum ve açıkçası kendimi kaybediyorum. Hissin içinde kendimi kaybetmeyi seviyorum. Bu proje de o denli… Yolda bulduğum, evvel düşe kalka sonra ona dönüşe dönüşe yaklaştığım bir iş.

– Fazilet Şenocak: Hazırlık audition’la birlikte başlıyor. Aslında Bilge Hoca için çok daha evvelden başlıyor kimi rollerde… Şayet sizi daha evvel öbür sinemalarda izlediyse zati rol için başında oluyorsunuz. O sizi hayal ettiyse bu işinizi biraz kolaylaşıyor.

Bu tipinizden ötürü da olabilir bu ortada… Sizin o rolü yapabileceğinizi zati biliyordur, zira rol için sizi hayal etmiştir aslında. Natürel bu garanti manasına gelmiyor. Benim için de o denli oldu. Bir öteki sinemada Bilge Hoca’nın gözüne çarpmışım sonra audition verdim. Sonra yavaş yavaş karakterle benzerlik taşıyan öğelerimi çıkardım.