YALNIZLIĞIN ADIDIR GÜÇLÜ OLMAK
Ayşenur Dodanlı 
Oturdum bir bankta öylece..
İçimin avaz avaz çığlıklarına kapıyı sert bir şekilde çaldım ve kendi kendime artık sus dedim.. Sus çünkü artık yaralı değilsin,evet kanadın kırık belki uçamazsın gökyüzünde, özgür değilsin belki ama güçlüsün dedim. Hem uçamıyor olabilirsin ama başını kaldırdığında tüm gökyüzü başının üstünde dedim kendime.
Bir süre öyle hunharca güldüm bir çocuk geçti yanımdan şaşkın bir ifadeyle baktı sonra bir kadın bir adam bir teyze,amca derken saatlerce güldüm. Kimisi durdu baktı kimi deli midir ne gibisinden kendi kendine sualler etti kimi iyi miyim diye benimle konuşup cevap almayıp kalkıp gitti yamacımdan.Ben hala aynı yerde oturdum bu arada bir süre oturdum dediğime de bakmayın belki bir dakika belki bir kaç saat... Gökyüzüyle barıştım bir bulut elimi tuttu tokalaştık barıştık.Ben beyaz bir mendil uzattım, gökyüzü bembeyaz bulutlarını.Ben bir iki göz yaşı, gökyüzü bir kaç yağmur damlası eşliğinde sarıldı bana.Dizimdeki yaraya rağmen ayağa kalktım öyle dimdik derin bir nefes aldım ciğerimi fazla yakmasına rağmen! Kulaklarımı açtım acı çığlıklara rağmen,mutluluğa kulak verdim bastırdım bütün kötü sesleri. Güçlüyüm ben bir daha ezilmem,ezdirmem.. Unutma, yalnızlığın adıdır güçlü olmak.
